İletişim...

İletişimin en uç noktalarda olduğu dönemdeyiz artık. Herkes bırakın bilgisayara girmeyi, artık elindeki cep telefonundan her şeyi hallediyor. Banka hesaplarına giriyor, mailleşiyor, twitter, face falan filan…

Yani bilgisayarını açmaya, tuşlarına basmaya gerek yok artık. E tabi bu varsayım herkes için geçerli değil ama her nedense bu tipler hep benim karşıma çıkıyor.

Geçen hafta restoranın birindeyiz. Yemek yemenin dışında, biraz sohbet, biraz çocuk peşindeyim. Biraz da çevre izlenimi. Yani ortamdaki diğer insanlar.

Karşı masamızda oturan bir adam, eşi ve iki çocuğu. Gözüm adama takıldı. Elinde bir telefon, sürekli onunla. Yemek boyunca elinden düşürmedi. E çocuk ya kendisi, oyuncağıyla oynuyor sanki. Be adam, karşında karın var, iki tane de çocuğun. Biraz da onlarla ilgilensen diyorum. Masada ailen var, ailen. Ne olur sanki eşinle biraz sohbet etsen, çocuklarının sorularına cevap versen. Nasıl bir adamsın sen? Adamda iletişim denen bir şey yok.

Huuuuu! Duydun mu?

Bak çocuğun bir şeyler soruyor. Kafanı kaldır da bir bak. Ne var, başbakan mısın sen? Bu kadar yoğunsun. Yoksa bir holding de genel müdür filan mısın?

O an adamın elindeki telefonu alıp, kırıp, parçalamak geldi içimden. Zavallı eşinin yerine. Eşi de etrafa bakmakla yetiniyordu. Ara sıra çocukların sorularına cevap veriyordu. Ben çocuğumun peşinden koşmak için ara sıra masadan kalktığımda ise, telefonuna şöyle yan gözle bir bakıp, geçerken gördüm ki; beyfendi hazretleri facebook daydı. Sürekli bir fotoğraf bakma çabasındaydı…

İşte bu ve buna benzer manzaralarla artık o kadar çok sık karşılaşıyorum ki. Hangi birini anlatayım. Aslında çok şaşırmıyorum. Yurdumun insanı artık bir değişik olmuş. Anlamak imkansız.

Bir hafta sonunda, birkaç saatini bile ailesine ayırmaktan yoksun, bencil, ilgisiz bir tuhaf insanlar bunlar. Teknoloji bunun için mi yani.

“İlgisizlik, iletişimsizlik, bencillik, vurdum duymazlık” için mi?..