Bakıyorum, bakıyorum gözlerinin içine, güzelim kirpiklerine, o minnacık dudaklarınla tebessümüne. Çok özlüyorum seni, hem de çok. Fotoğrafların iyi ki var. Seni göremediğim, seninle olamadığım her an onlara bakabiliyorum. Bunlarla avunuyorum ve seni daha da özlüyorum.
Bebeğim, peki sen de beni özlüyor musun?
İlerde cevabını o küçücük ağzından duymak istiyorum. Hem de bir an önce…
Kendimde bir şeyi yeni fark ettim. Normalde yemek yerken ağzını şapırdatanlara çok sinir olurum. Ama ne yazık ki; artık yavrumun yemek yerken ağzını şapırdatmasına bayılıyorum, çok hoşuma gidiyor. Hatta kendimden geçiyorum diyebilirim. Geçenlerde ayıklanmış nar tanelerini o küçücük parmaklarıyla alıp ağzına atarken bir şaplattı ağzını, bayılacaktım nerdeyse. Ne olduysa, ya da nasıl bir şeyse bu “annelik”...
O en nefret ettiğim şeylerden birini bile yapsa, bana dünyanın en güzel anıymış gibi geliyor…
Onun her hareketini, her davranışını büyük bir merakla izliyorum ve tekrar tekrar O’na aşık oluyorum…
3 yorum:
Merhaba Ebruli,iyi olmana sevindim bu arada gülümsettin beni...
Çocuğun yaptığı bu tür hareketler annelere komik ve de güzel geliyor kesinlikle haklısın.Büyüdüğü ve seninle sohbet etmeye başladığı zaman görüceksin asıl o kadar eğlenceli ki.:)))
O zaman konuşmaya başladığında kim bilir ne yapıcam?
way be büyüdü de bana akıl bile veriyor dediğin anlar bile oluyor . Güzel ve gurur verici :) öpüyorum bebişi
Yorum Gönder