"Fotoğrafın Dili" (4)

Aşağıdaki minik ya da kısacık öyküm, yine Öykü Atölyesi ’nin “Fotoğrafın Dili “(4) adlı çalışması için. İkinci öykü denemem olacak. Bunu da belirtmezsem olmazdı. Ayrıca yukarıda ki fotoğraf da; Özlem Özel ‘e ait. Onun çekmiş olduğu çok güzel ve anlamlı fotoğraflarından sadece birisi. Tebrikler Özlem; daha nice güzel ve anlamlı fotoğraflara…
****
Hiçbir zaman gülmedi ki yüzüm. Oysa ne güzel hayallerim vardı. Ben de çocuk olmuştum, ben de genç bir kız olmuştum. Sevilmek, değer verilmek, okumak, bisiklete binmek, pasta yemek, sıcacık bir ev, annemin elinden yemek yemek, şımartılmak, okşanmak istemiştim…

Bunları istemiştim, nasıl bir şey olduğunu merak etmiştim. Normal bir insan gibi, sizin gibi ben de istemiştim...
*******
Hayat öyle bir savurdu ki beni; istediğim çok şeymiş gibi, bu isteklerim için beni mahvetti. Hiçbir suçum yokken, hiçbir zaman hiçbir şeyim olmadı. Ne annem, ne babam, ne işim, ne param, ne de sevgim. "Hiç bir şey" olarak dünyaya gelmişim meğerse...

Hayatta olması gereken hiçbir şeye sahip olamadım. Kırmızı yeni ayakkabılara, doğum günü pastama, hatırlanmaya, mis gibi kokan yemeklere, en başta da sevgiye…

Hiç sevgi görmeden, savrula savrula büyüdüm. İtildim, aşağılandım, hor görüldüm, hiç sevilmedim…

Neden? Neden sevilmedim ben?..

Hak etmedim mi ben sevgiyi, sevgi dolu sıcacık bir yuvayı?..

Neden? Benim neyim eksikti sizlerden?..

Neden benim de olmadı bunlar?..

*****

Neden ben böyle bir hayata sürüklendim?..
****
İşte; beni bu hale getiren, bana yıllarca bu acılı hayatı yaşatan kim, kimler? Neden? Ben ne yaptım sizlere, benim suçum ne?..

Düşündüm de; benim suçum, dünyaya gelmiş olmak. Ben mi istedim bu dünyaya gelmeyi? Doğmadan önce bana mı sordular; "Dünyaya gelmek ister misin" diye. Ama bilseydim böyle bir hayatı yaşayacağımı, bana yaşatacaklarını…

İnan bana; ne bu dünyaya gelmek, ne de böyle acımasızca bir hayatı yaşamak isterdim. Böyle bir şeyi bir kere bile düşünmezdim…
*****
-Neden bu soğukta; burada, tek başınıza merdivenlerde oturuyorsunuz?
-Eviniz nerede?
-Sizi evinize götüreyim mi?” diye sormuştum yaşlı teyzeye. Yanına yaklaşarak; ona yardım etmek, onu dinlemek istemiştim…

Onun çok yorgun, çok mutsuz ve bir o kadar da, muhtaç bir hali vardı…

Ama o hiçbir şey söylemedi, cevap bile vermemişti bana. Birkaç defa daha tekrarladım sorularımı ama hala cevap vermemişti. Ben ayakta öylece ondan bir cevap bekledim. Yüzüme bakıp, bir şeyler söylemesini bekledim…

O bir süre sonra, sadece gözlerime bakmıştı. Öyle bir bakmıştı ki; gözlerimden yaşlar boşalmaya başlamıştı, durduramamıştım onları ve sonra bana yukarıda yazdıklarımı yazdırmıştı…

Evet “bir bakış” bana neler hissettirip, neler yazdırmıştı…