Pazar günü ve...

Bir pazar günü ve yine evde olmak; hiçbir şey yapmak istemiyorum. Halbuki bir yanım da kıpır kıpır bir şeyler yapmak istiyor; dışarı çıkmak, sinemada güzel bir film izlemek, güzel bir yerde yemek yemek, sevdiğim ve uzun zamandır görüşmediğim bir arkadaşımla saatlerce bir yerlerde konuşup, hasret gidermek ya da evde olup hiçbir şey yapmadan, saatlerce TV'nin karşısında kalmak...Sanırım ben hep en sonuncu isteğimi yapıyorum galiba. Kolay olanı tercih ediyorum bir anda. İnanın yemek dahi hazırlamak zor geliyor. Tek yaptığım şey genelde televizyonun karşısına geçip, kanalları gezmek, güzel bir şeyler yoksa eğer dvd,vcd izlemek.

Sonrada pişman oluyorum akşam olduğunda. Yine bugünü evde geçirdim diye, sanki dışarı çıkmazsam çok büyük şeyler kaçırdığımı falan zannediyorum. Aslında evde olmayı; hatta hiç bir şey yapmadan, hiç bir işle uğraşmadan "sadece evde olmak" yetiyor bana. Birde şu "Pazartesi Sendromu" olmasaydı herşey daha güzel olacaktı zaten. Yani anlayacağınız pazar gününü saatlerce televizyonun karşısında kalarak, geçirebiliyorum. Bunu yapmaya bayılıyorum.

Ama bir sorsanız bana; ne yapmak isterdim biliyor musunuz? Yazın gelmesine daha çok var, biliyorum ama ben artık özlemeye başladım şimdiden; denize girmeyi, denizin engin ve derin maviliğini seyretmeyi, sahilde saatlerce gölgede şezlongda uzanmayı, güneşin batışını; denizin arkasında nasıl da güzel kayboluşunu, her gün izlemeye doyamıyorum ve bunları özlüyorum. Hiçbir şeyi düşünmeden, iş stresi olmadan, sadece denize girmek ve o eşsiz doğa harikasını seyretmek istiyorum. Aşk sadece karşı cinse duyulan bir şey değil bence; yani insan sadece bir insana aşık olacak diye bir şey yok. Ben tabiata, doğaya da aşığım...
En çok "denize" aşığım ; o büyülü, engin, mavi sonsuzluğa...